Triggerwarning: eetstoornis

Joyce (23): “Zie de jongere écht”

Inmiddels spreekt Joyce (23) op congressen en denkt ze mee met zorgbeleid, maar ze heeft een lange weg afgelegd om hier te komen. Met haar ervaring wil ze zorgprofessionals laten zien hoe belangrijk goede communicatie is: “Jongeren moeten écht gezien worden, ongeacht hun problematiek.”

“Ik was heel jong toen ik in de jeugd-ggz terecht kwam”, vertelt Joyce. Ze heeft onverklaarbare lichamelijke klachten en komt zo in contact met een psycholoog. “Er speelde van alles. Ik werd gediagnosticeerd met een eetstoornis en een posttraumatische stressstoornis, maar in de loop der jaren is daar veel bij gekomen en weer afgehaald. Vaak voelde ik me niet gehoord. Dat had echt anders gekund.”

Jeugd-ggz

Joyce heeft gemengde gevoelens over haar behandeling in de jeugd-ggz; veel was positief, maar ook er kon ook een hoop beter. “Op jonge leeftijd heb ik al een heleboel diagnoses gekregen. Ik merkte dat alles daarop werd afgeschoven. Dan werd er gezegd: dit hoort nou eenmaal bij je eetstoornis, en dit bij je trauma’s. Ik begon me af te vragen wie ik nou écht was.”

Als ze kennismaakt met ambulante begeleiders, merkt ze dat het contact ook anders kan. “Mijn begeleiders wilden in het begin niet weten welke diagnoses ik had”, legt ze uit. Haar begeleiders zorgen ervoor dat Joyce zichzelf beter leert kennen. “Ik ben van nature vrij rustig en gevoelig voor prikkels. Door de begeleiding leerde ik dat dit gewoon eigenschappen zijn die bij mij horen.”

Vertrouwen

Het valt Joyce op dat niet alleen de zienswijze tussen behandelaren en begeleiders enorm kan verschillen, maar dat ook de onderlinge communicatie vaak moeizaam verloopt. “Doordat ik bij meerdere instellingen in behandeling was, merkte ik dat de communicatie vaak slecht geregeld is.” Het plannen van een Multidisciplinair Overleg (MDO), een soort tussentijdse evaluatie over de behandeling, verloopt dan ook stroef. “Ik ben vaak zoveel bezig met plannen en informatie overdragen tussen verschillende personen, dat ik amper aan mijn eigen behandeling toekom.”

Het gebrek aan onderlinge communicatie versterkt het gevoel dat ze als ‘nummertje’ wordt gezien: “Voor jongeren met complexe problematiek is vertrouwen in het behandelteam zó belangrijk. Zeker als je weerstand wil voorkomen.”

Ervaringsdeskundigheid

Al deze ervaring zet Joyce nu in bij Hoofdzaken. “Ik kwam het toevallig tegen toen ik met een psychiater op een congres was. Zoiets zocht ik al langer, dus toen er weer een oproepje kwam voor nieuwe leden heb ik me meteen aangemeld.” Inmiddels spreekt ze op grote congressen, denkt ze mee over beleid en schuift ze aan bij zorgprofessionals.

“Het is heel fijn dat ik mijn ervaring kan inzetten”, vertelt ze. Het liefst probeert ze een breed scala aan activiteiten uit. “Op deze manier kan ik laten zien hoe belangrijk menselijkheid en vertrouwen in de behandeling zijn. Ik vind het heel waardevol dat ik zo de volgende generatie jongeren kan helpen.”

Tekst door: Lena Claessen